Vanaf half twee kon iedereen door de veiligheidscontrole en plaatsnemen in de Boeing 747. Laptop met moeite uit de nu overvolle rugzak gekregen, de stroomkabels evenzo, riem af, etc. Dat ik daarvoor al anderhalf uur op Schiphol met een telescoop over mijn schouders in een tas, waar ook een bazooka in had kunnen zitten, kan allemaal. Op andere vliegvelden vindt deze veiligheidscontrole plaats bij binnenkomst.

Met zo'n 20 minuten vertraging vertrokken, over Engeland (London), Ierland, net ten zuiden van Groenland langs om ergens in Noord Canada weer grond onder ons te krijgen. In dit stuk waren de bossen al in herfstkleuren getooid. Verder vlak langs de Grote Meren naar het zuiden gevlogen, over de Mississippi, Golf van Mexico om tegen 19:00 in Mexico City (DF) te landen. Voor de verandering was het nu dus nog licht. Met nog 50 km voor de landing vlieg je al boven deze enorme stad. Een en al verkeersopstoppingen kon je zien. Al voor de landing bekroop mij het gevoel zo snel mogelijk deze stad weer uit te gaan.

Het voorstel van mijn zwager om op zaterdag meteen op pad te gaan klonk mij als muziek in de oren. Maar goed, eerst nog naar huis. Leek het verkeer van bovenaf al een chaos, vanaf grondniveau nog veel erger. Niemand respecteert de lijnen op de straat en een ieder probeert elk gaatje te pakken waar hij in kan duiken. Dat wij vervolgens voor een rood stoplicht wilden wachten, tja, daar hadden anderen niet op gerekend. Pats, boem! Van achter aangereden! De klap was niet al te hard, geen nekpijn aan over gehouden. Schade viel mee gelukkig, de kofferbak kan nog open en dicht. Dus wilde de dader het maar even onderhands vergoeden. Eerst 200 pesos geboden, later werd het 2000 pesos. Zijn we niet op ingegaan, want naar ons inzicht zou het een veelvoud hiervan worden. Twee verzekeringsagenten er bij gehaald, voor elke partij een. Je vult hier namelijk niet zelf het schadeformulier in. Kost toch gauw twee uur. Wel kregen we meteen een cheque mee om de reparatie kostenloos uit te laten voeren bij een overeengekomen gararge, en een cheque voor een medische controle.

Uiteindelijk waren we om 23:00 thuis, voor mijn gevoel werd het alweer licht. Vanwege de 7 uur tijdsverschil was het voor mij alweer 6:00 uur 's ochtends.

Toch maar slapen! Welterusten